Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα διαπιστώνουμε, ως κοινωνία, πόσο ευρύ και διαδεδομένο είναι το φάσμα της εκμετάλλευση τη βίας και της κακοποίησης. Πόσο πολλούς αφορά και με πόσο πολλές και διαφορετικές μορφές εκφράζεται. Ευτυχώς -αν μπορεί κανείς να πει ότι υπάρχει ένα θετικό σε αυτή την ιστορία- είναι ότι δημιουργούνται ή ενθαρρύνονται οι συνθήκες προκειμένου κάποιες και κάποιοι να αισθανθούν δυνατοί και σίγουροι για να μπορέσουν τελικά να μιλήσουν.

Και μπορεί οι ιστορίες που φτάνουν στα αυτιά μας να αφορούν γνωστά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρους, ωστόσο, η καθημερινότητα κρύβει πολλές, μα πάρα πολλές, ανάλογες περιπτώσεις οι οποίες δύσκολα έρχονται στο φως. Και αυτό γιατί τα πολλαπλά κύματα του φόβου αποτρέπουν από την όποια αναζήτηση βοήθειας. Φόβος μέσα στη σχέση. Φόβος και αβεβαιότητα για το τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Φόβος ότι ο δράστης θα κάνει κακό στα παιδιά, αν επιλέξει το θύμα να φύγει. Φόβος κοινωνικού στιγματισμού. Φόβος ότι δεν θα γίνει πιστευτή. Και λέω πιστευτή, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων συνεχίζουν να είναι γυναίκες.

Η βία κατά των γυναικών δεν γνωρίζει σύνορα, δεν προσδιορίζεται από  κοινωνικό-οικονομικά δεδομένα, δεν σχετίζεται με συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και συνθήκες. Αποτελεί μία αγωνιώδη και επώδυνη καθημερινότητα για εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια, σε όλο τον κόσμο, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Περίπου το 43% των γυναικών στην Ε.Ε. έχουν βιώσει κάποια μορφή ψυχολογικής βίας από τον σύντροφό τους από την ηλικία των 15 ετών. Ενώ, 1 στις 20 γυναίκες, δηλαδή το 5% των γυναικών στην Ε.Ε έχουν πέσει θύμα βιασμού από την ηλικία των 15 ετών.
Και δυστυχώς οι συνθήκες καραντίνας λόγω της πανδημίας του Covid-19 -όπως προκύπτει και από επιστημονικές έρευνες- φαίνεται ότι προκαλούν έξαρση του φαινομένου, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η έκθεση των γυναικών σε συζυγική/συντροφική βία και συνεπώς να αυξάνεται η συνολική η ευαλωτότητα τους.

Αυτό που είναι σημαντικό όμως να ειπωθεί είναι ότι όσο επίμονα διαπιστώνεται το πρόβλημα, τόσο ενισχύεται και η προσπάθεια αντίδρασης, αλληλεγγύης και βοήθειας. Στο πλευρό κάθε γυναίκας θύματος βίας, υπάρχει ένα μεγάλος, ισχυρός και σημαντικός σύμμαχος. Και αυτός δεν είναι άλλος από το Δήμο της Αθήνας και το πολυεπίπεδο πλέγμα προστασίας και φροντίδας που περιβάλλει τις γυναίκες θύματα έμφυλης βίας. Τόσο στην καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτιών, όσο και στην δημιουργία όρων προστασίας και ασφάλειας.

Η Αντιδημαρχία Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων σχεδιάζει, αναπτύσσει και μεριμνά για την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής και πολιτικών ισότητας για την πρόληψη και αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των ευάλωτων ομάδων. Παρέχει ψυχοκοινωνική στήριξη, νομικές συμβουλές και νομική βοήθεια σε συνεργασία με τους δικηγορικούς συλλόγους και ενημέρωση, σε γυναίκες που χρήζουν ανάλογης στήριξης, ενώ σχεδιάζει, συντονίζει και παρακολουθεί την εφαρμογή προγραμμάτων και δράσεων που στοχεύουν στην ισότητα γυναικών και ανδρών σε όλους τους τομείς αρμοδιοτήτων στο Δήμο με στόχο την εφαρμογή της «Ευρωπαϊκής Χάρτας για την Ισότητα των Φύλων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση» που έχει υιοθετήσει ο Δήμος.
Ταυτόχρονα, σε μία ενεργή προσπάθεια πλήρους προστασίας, ο Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας και των παιδιών τους του Δήμου Αθηναίων, υποδέχεται θύματα ενδοοικογενειακής βίας καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου. Στον Ξενώνα, ο οποίος έχει φιλοξενήσει περισσότερα από 300 γυναίκες και παιδιά, παρέχεται φιλοξενία, ασφάλεια ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη, από ομάδα ειδικών με εμπειρία στα θέματα αυτά.

Μπορεί η παρούσα συγκυρία να βοηθά να ανοίξουν στόματα, ωστόσο η πραγματική θεραπεία απέναντι στη βία δεν είναι ούτε απλή, ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη διαδικασία. Τα θύματα της βίας το γνωρίζουν και θα το γνωρίζουν για πάντα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς με τις πολιτικές μας επιλογές είναι να σπάμε αλυσίδες, στερεοτυπικής διαιώνισης προτύπων.

Γιατί με αυτό τον τρόπο, γινόμαστε όλοι αυτόματα συμμέτοχοι στη στα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης που πρέπει να δείξουμε τόσο ως κοινωνία, όσο και ως Δήμος. Γιατί, όταν ανοίγουν στόματα, αφυπνίζονται συνειδήσεις και αλλάζουν νοοτροπίες. Και μόνο τότε μπορούμε όλες και όλοι μαζί να νικήσουμε στα στερεότυπα που αναπαράγουν τη βία.
.
Μέχρι τότε δουλεύουμε κάθε μέρα και εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Μέχρι να καταστήσουμε τους εαυτούς μας αχρείαστους. Και αχρείαστοι θα είμαστε όταν μια κοινωνία στην οποία η ισότητα θα είναι αυτονόητα δεδομένη.